Wil je met me trouwen?

Ze liepen langs het water.

’s Avonds had hij gezegd: “Kom schat, we gaan er nog even lekker tussenuit.” Zij keek hem aan met een blik van: is dit een grap? Het was zondagavond, en als je haar een beetje kent, dan weet je dat er ’s avonds naar bepaalde programma’s gekeken wordt. Maar goed, hij drong nog even aan: lopen was tenslotte gezond… ook al miezert het, en de hond wil ook weleens uitgebreid de benen strekken. Genoeg reden dus om in de auto te stappen en naar de Grevelingen te rijden voor een avondwandeling bij zonsondergang.

Een stukje vooruit loopt een man met een hond. Hij is iets verder en loopt nietsvermoedend de hoek om, om daar voor zich een ontdekking te doen. Direct vraagt hij zich af: dit zal toch niet voor mij zijn? Allerlei scenario’s schieten door zijn hoofd… Ze wilde toch niet trouwen? Een langeafstandsrelatie op onze leeftijd is toch voldoende? En als we dan zouden trouwen, ben ik toch degene die haar ten huwelijk vraagt, en niet andersom?

Twee giechelende dames schrikken hem op uit zijn gedachten. Achter een heuveltje liggen ze op het vochtige gras. Ze zwaaien en gebaren dat het niet voor hem is. Enigszins opgelucht haalt hij adem, kijkt achterom naar het stel dat nadert en begrijpt de link. Hij knipoogt naar de dames, roept zijn hond, die nieuwsgierig bij het tafereel staat te kijken en loopt rustig verder.

Aan de andere kant van het water heeft zich een groep mensen verzameld. Ze hebben een kampvuur gemaakt van wat verzameld hout en staan daar omheen. Sommigen hebben een instrument meegenomen. Zo zit er een man met een baard op een krukje te spelen op zijn gitaar. Een andere dame, met een lange blonde vlecht, speelt prachtig op haar dwarsfluit. Ze zingen:

“Een boog in de wolken, als teken van trouw,

staat boven jouw leven en zegt: ik zorg voor jou.”

De dames die verstopt liggen horen het, kijken elkaar aan en weten: dit moment is perfect!

Ondertussen loopt het verliefde stel verder. Je ziet haar wel een beetje om zich heen kijken, want op zondagavond na achten een ronde wandelen over de Grevelingen, terwijl het daarvoor nog geregend had, is niet per se iets wat hij normaal zou verzinnen. Maar goed, zij is zwanger… blijkbaar heeft hij daar ook al wat rare oprispingen van.

Ze lopen vlak voor de bocht. De dames achter het grasheuveltje hebben inmiddels alles gereedgezet. De camera’s draaien en ze schuiven nog iets verder naar beneden over het zanderige of moet ik zeggen modderige gras. Want ze willen natuurlijk niet gespot worden voor het moment suprême!

Een glimlach zo prachtig, een twinkeling in haar ogen en toch ook een kreet van verbazing maken duidelijk dat de verrassing geslaagd is. Ze lopen naar de prachtige, grote bos rode rozen en ze beseft: dit moet het moment zijn waar ik al enige tijd op zit te wachten…

Maar lang de tijd om daarover na te denken heeft ze niet, want hij haalt een klein doosje uit zijn broekzak. Gegiechelend stelt ze hem nog de vraag: “Heb jij dat geregeld?” Waarop hij met een brede glimlach antwoordt: “Ja!”

En dan het grote moment: hij zakt door één knie, kijkt haar aan en vraagt:

“Wil je met mij trouwen?”

Waarop zij volmondig zegt:

“Jaa!”